Time 1230LT
@ DMK Airport
Temp 28C
4 Oct 2014
ขอลัดคิวบันทึกเรื่องวันสำคัญของมิคาอิลสักนิด
เอนทรี่ที่แล้วสัญญาว่าจะว่าบันทึกเรื่องการทำขนมมาการอง และมีคิวบันทึกขนมอื่นๆ
แต่ช่วงนี้ก็ยุ่งเหลือเกิน บวกกับเพลียมากมาย เลยหายจากหน้าไดอารี่ไปหลายวันเลยค่ะ
4 ตุลาคม เป็นวันครบรอบวันเกิดของมิคาอิล
มินีกับคุณอลันตื่นตั้งแต่ตี 3 เพื่อทานอาหารมื้อซาโฮร์
พรุ่งนี้เราจะถือศีลอดอารอฟะห์ จึงไม่ได้ทำขนมเซอร์ไพส์วันเกิดมิคาอิล
แต่ก็ตั้งใจจะทำให้ย้อนหลังอีกทีหลังจากคุณยายกลับจากเมลเบิร์น
เช้าวันนี้ มิคาอิลกับปาปาจะเดินทางกลับนราธิวาส
มินีไม่ได้กลับ เพราะต้องรอคุณยายเดินทางกลับจากเมลเบิร์นวันศุกร์ที่จะถึงนี้
มิคาอิลตื่นเช้าก็จัดการเตรียมอาหารเช้า จัดแจงของที่จะเอากลับนราธิวาส
รู้สึกเหงาขึ้นมาทันที ต้องห่างจากลูกตั้งอาทิตย์นึง เราไม่เคยห่างกันแบบนี้มานานมากแล้วนะ
แต่มิคาอิลร่าเริ่งมาก เพราะรู้ว่าจะได้นั่งเครื่องบิน มิคาอิลจะรู้มั้ยหน่า?
ว่าใจมามาเริ่มเหงามาหลายวันก่อนจะถึงวันนี่้แล้ว มามาต้องอยู่คนเดียวตั้ง 1 อาทิตย์
@ รอขึ้นเครื่องก๊าบ @
@ มามาขอกอดหน่อยหน่า @
จริงๆ แล้วปาปาอาจจะไม่ได้กลับนราธิวาส เพราะช่วงก่อนเดินทาง 1 สัปดาห์
ปาปาปวดหลังมาก ปวดจนกระทั้งนอนไม่ได้ นั่งไม่ได้ ยืนไม่ได้เลย เห็นแล้วสงสารมาก
แต่ปาปาก็พยายามไปปั่นจักรยานเช้าเย็นทุกวัน จนอาการดีขึ้น บวกกับทานยาแก้ปวดด้วย
สุดท้าย อัลฮัมดุลลิลละห์ อาการปาปาดีขึ้น จึงสามารถพามิคาอิลเดินทางกลับนราธิวาสได้
มิคาอิลเองก็เดินไม่เก่ง ปรกติถ้าเดินทางแบบนี้ ปาปามามาจะอุ้มขึ้นลงเครื่องบิน
แต่นี่ปาปาเดินทางคนเดียว อุ้มมิคาอิลไม่ได้แน่ๆ เพราะอาการปวดหลังยังไม่หาย
และถ้าขืนอุ้มมิคาอิลที่ตัวหนักมากว่า 20 กิโลกรัม อาจจะปวดมากกว่าเดิม มันจะแย่เอา
วันเดินทาง ตอนเครื่องลง ผู้โดยสารคนอื่นลงหมดแล้ว คนสุดท้ายที่ลงจากเครื่องบิน
คือ สองพ่อลูกนี้ 555+ มิคาอิลเก่งมากๆ ช่วยเดินเองจนถึงอาคาร ปาปาก็เดินตัวเอียงๆ
Cr. ขอบคุณภาพจากแบอาดือนาน ที่ส่งรูปนี้มาให้ :)
@ พ่อลูกเดินจูงมือกัน @
วันเกิดมิคาอิลปีนี้ ปาปาขอให้เงียบๆ ไม่ต้องแสดงออกเกินความจำเป็น
เพราะมันก็คือวันที่มินีเจ็บตัวที่สุดในชีวิต แต่ก็เป็นวันที่เราสองคนรอมาตลอดทั้งชีวิต
ปาปาอยากให้มิคาอิลให้ความสำคัญในเรื่องอื่นๆ มากกว่า โดยที่ปาปามามาต้องเป็นทางนำ
ครอบครัวของมินีออกอีดวันอาทิตย์ ช้ากว่าที่อื่นที่เขาออกกันวันเสาร์แล้ว
แต่จะออกวันไหนก็แล้วแต่ ที่สำคัญ มินีและครอบครัวได้ถือศีลอดในวันอารอฟะห์แล้ว
ซึ่งมันสำคัญยิ่งกว่าการเฉลิมฉลองใดๆ ด้วยซ้ำ
ปล. มิคาอิลใส่ชุดออกอีดชุดนี้น่ารักมากๆ
@ อาราบิคบอย @
หลังจากมามาได้เห็นรูปนี้ ทำให้มามานึกถึงวันแรกที่เราสองคนได้พบกัน
มิคาอิลตัวเล็ก ไม่ได้นอนข้างๆ มามาในวันที่คลอด มิคาอิลต้องเข้าตู้อบอยู่ตั้ง 7 วัน
มามาต้องเดินมาดูมิคาอิลในห้อง ICU เด็กแรกเกิด เพื่อไปให้มิคาอิลดูดนมจากเต้า
มิคาอิลดูดนมไม่เก่ง ตัวเหลือง มีสายที่หมอเจาะเต็มตัวไปหมด
บวกกับตอนนั้นคุณหมอก็เรียกปาปามามาไปฟังอาการของโรคที่มิคาอิลเป็น
ตอนนั้นเราสองคนทำใจได้บ้างแล้ว เพราะเรารู้ว่าเขาไม่ปรกติเหมือนเด็กทั่วไป
รู้ตั้งแต่เขาอายุครรภ์ได้ 6 เดือน แต่เมื่อมามาคลอดมิคาอิล ก็มีสิ่งเซอร์ไพส์เกิดขึ้นอีก
คือ มิคาอิลไม่ลืมตาข้างขวา จนหมอตรวจอย่างละเอียด แล้วพบว่า ตาขวาเขาเล็กมาก
เราสองคนเสียใจมาก สงสารมิคาอิลมาก แต่เรามีกำลังใจที่จะรักษาเขา ยังไงๆ เขาต้องดีขึ้น
@ แรกเกิด - สามเดือน @
ปาปามามาพามิคาอิลไปตรวจที่รพ. จุฬา ตั้งแต่เขาอายุได้ 11 วัน
โดนเจาะเลือดไปตรวจเยอะมาก ทำ CT SCAN , MRI ทุกอย่างที่เขาเป็น
เขาเป็นเด็กที่อดทนมากๆ เจ็บตัวตั้งแต่เล็กๆ แต่ไม่มีอาการป่วยบ่อยๆ ไม่งอแงเลย
@ 1 ขวบ @
เป็นช่วงเวลาที่มามาและมิคาอิลได้ใช้ชีวิตอยู่กับคุณปู่มากที่สุด ก่อนที่ท่านจะจากไป
คุณปู่จากไปมิคาอิลอายุครบ 1 ครบ 1 เดือน แต่สิ่งที่น่าแปลกใจคือ
ปัจจุบันนี้ มิคาอิลเห็นรูปคุณปู่ มิคาอิลจำได้ เรียกชื่อคุณปู่ได้
ทั้งๆที่เขาเป็นเด็กที่มีความบกพร่องทางสมอง อัลฮัมดุลลิลละห์มากๆ
@ 2 ขวบ @
มิคาอิลเติบโตตามวัย แต่เรื่องพัฒนาการยังดีเลย์ไปประมาณ 1 ปี
มิคาอิลยังเดินไม่ได้ เป็นช่วงที่ปาปามามาเหนื่อยมากๆ
แต่ปาปามามามีความสุขมากๆนะ ที่มีมิคาอิลในชีวิต
@ 3 ขวบ @
ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี พัฒนาการของมิคาอิลดีแบบก้าวกระโดด
สามารถเริ่มเดินเองได้บ้าง แต่ยังไม่ดีนัก พัฒนาการด้านภาษาดีเกือบเท่าเด็กปรกติ
น่ารัก ทะเล้น ขี้อ้อน พูดเก่ง ชอบกอดปาปามามา เริ่มแสดงอาการแบบไม่พอใจเป็นแล้ว
ที่สำคัญ เขารู้ว่าเวลาเขาทำผิด เขาจะต้องเข้ามากอด หอมแก้มเป็นการขอโทษ
@ 4 ขวบ @
เป็นปีที่มิคาอิลได้พบโลกกว้าง ไปเดินทางไปต่างประเทศกับมามาเป็นครั้งแรก
รู้จักปรับตัวกับสภาพแวดล้อมที่แตกต่างได้เป็นอย่างดี เลียนแบบภาษาได้เร็วมาก
ถ้าได้อยู่ออสเตรเลียนานกว่านี้ คงสามารถสื่อสารภาษาต่างประเทศได้เลย
เขาตัวสูง ตัวโตกว่าเด็กในวัยเดียวกันมาก ที่สำคัญ มิคาอิลเดินเองได้แล้ว
ถึงแม้ว่ายังไม่แข็งแรงนัก แต่ก็นับเป็นนิมิตรหมายที่ดีที่เดียว และที่สำคัญอีกอย่างคือ
มิคาอิลจะได้เข้าโรงเรียนเหมือนเด็กคนอื่นๆ แล้ว เย้ เย้ เย้
ปาปามามาไม่อยากได้อะไรเลย ขอให้มิคาอิลเป็นเด็กดี
มีสุขภาพร่างกายและสุขภาพจิตใจที่ดี มีพัฒนาการที่ดีขึ้นเรื่อยๆ
แค่นี้จริงๆ ที่อยากได้ ไม่เคยคิดต้องการให้ใครมอบของขวัญแพงๆ ดีๆ อะไรให้เขา
ขอแค่ความรักที่ทุกคนจะมอบให้เขาอย่างจริงใจ ปาปามามาก็ดีใจสุดซึ้งแล้ว
"Happy Birth Day My Boy...Allah Blesses You For All The Best"
ขอให้มีความสุขในทุกๆวันนะค่ะ
เอนทรี่ที่แล้วสัญญาว่าจะว่าบันทึกเรื่องการทำขนมมาการอง และมีคิวบันทึกขนมอื่นๆ
แต่ช่วงนี้ก็ยุ่งเหลือเกิน บวกกับเพลียมากมาย เลยหายจากหน้าไดอารี่ไปหลายวันเลยค่ะ
4 ตุลาคม เป็นวันครบรอบวันเกิดของมิคาอิล
มินีกับคุณอลันตื่นตั้งแต่ตี 3 เพื่อทานอาหารมื้อซาโฮร์
พรุ่งนี้เราจะถือศีลอดอารอฟะห์ จึงไม่ได้ทำขนมเซอร์ไพส์วันเกิดมิคาอิล
แต่ก็ตั้งใจจะทำให้ย้อนหลังอีกทีหลังจากคุณยายกลับจากเมลเบิร์น
เช้าวันนี้ มิคาอิลกับปาปาจะเดินทางกลับนราธิวาส
มินีไม่ได้กลับ เพราะต้องรอคุณยายเดินทางกลับจากเมลเบิร์นวันศุกร์ที่จะถึงนี้
มิคาอิลตื่นเช้าก็จัดการเตรียมอาหารเช้า จัดแจงของที่จะเอากลับนราธิวาส
รู้สึกเหงาขึ้นมาทันที ต้องห่างจากลูกตั้งอาทิตย์นึง เราไม่เคยห่างกันแบบนี้มานานมากแล้วนะ
แต่มิคาอิลร่าเริ่งมาก เพราะรู้ว่าจะได้นั่งเครื่องบิน มิคาอิลจะรู้มั้ยหน่า?
ว่าใจมามาเริ่มเหงามาหลายวันก่อนจะถึงวันนี่้แล้ว มามาต้องอยู่คนเดียวตั้ง 1 อาทิตย์
จริงๆ แล้วปาปาอาจจะไม่ได้กลับนราธิวาส เพราะช่วงก่อนเดินทาง 1 สัปดาห์
ปาปาปวดหลังมาก ปวดจนกระทั้งนอนไม่ได้ นั่งไม่ได้ ยืนไม่ได้เลย เห็นแล้วสงสารมาก
แต่ปาปาก็พยายามไปปั่นจักรยานเช้าเย็นทุกวัน จนอาการดีขึ้น บวกกับทานยาแก้ปวดด้วย
สุดท้าย อัลฮัมดุลลิลละห์ อาการปาปาดีขึ้น จึงสามารถพามิคาอิลเดินทางกลับนราธิวาสได้
มิคาอิลเองก็เดินไม่เก่ง ปรกติถ้าเดินทางแบบนี้ ปาปามามาจะอุ้มขึ้นลงเครื่องบิน
แต่นี่ปาปาเดินทางคนเดียว อุ้มมิคาอิลไม่ได้แน่ๆ เพราะอาการปวดหลังยังไม่หาย
และถ้าขืนอุ้มมิคาอิลที่ตัวหนักมากว่า 20 กิโลกรัม อาจจะปวดมากกว่าเดิม มันจะแย่เอา
วันเดินทาง ตอนเครื่องลง ผู้โดยสารคนอื่นลงหมดแล้ว คนสุดท้ายที่ลงจากเครื่องบิน
คือ สองพ่อลูกนี้ 555+ มิคาอิลเก่งมากๆ ช่วยเดินเองจนถึงอาคาร ปาปาก็เดินตัวเอียงๆ
Cr. ขอบคุณภาพจากแบอาดือนาน ที่ส่งรูปนี้มาให้ :)
วันเกิดมิคาอิลปีนี้ ปาปาขอให้เงียบๆ ไม่ต้องแสดงออกเกินความจำเป็น
เพราะมันก็คือวันที่มินีเจ็บตัวที่สุดในชีวิต แต่ก็เป็นวันที่เราสองคนรอมาตลอดทั้งชีวิต
ปาปาอยากให้มิคาอิลให้ความสำคัญในเรื่องอื่นๆ มากกว่า โดยที่ปาปามามาต้องเป็นทางนำ
ครอบครัวของมินีออกอีดวันอาทิตย์ ช้ากว่าที่อื่นที่เขาออกกันวันเสาร์แล้ว
แต่จะออกวันไหนก็แล้วแต่ ที่สำคัญ มินีและครอบครัวได้ถือศีลอดในวันอารอฟะห์แล้ว
ซึ่งมันสำคัญยิ่งกว่าการเฉลิมฉลองใดๆ ด้วยซ้ำ
ปล. มิคาอิลใส่ชุดออกอีดชุดนี้น่ารักมากๆ
หลังจากมามาได้เห็นรูปนี้ ทำให้มามานึกถึงวันแรกที่เราสองคนได้พบกัน
มิคาอิลตัวเล็ก ไม่ได้นอนข้างๆ มามาในวันที่คลอด มิคาอิลต้องเข้าตู้อบอยู่ตั้ง 7 วัน
มามาต้องเดินมาดูมิคาอิลในห้อง ICU เด็กแรกเกิด เพื่อไปให้มิคาอิลดูดนมจากเต้า
มิคาอิลดูดนมไม่เก่ง ตัวเหลือง มีสายที่หมอเจาะเต็มตัวไปหมด
บวกกับตอนนั้นคุณหมอก็เรียกปาปามามาไปฟังอาการของโรคที่มิคาอิลเป็น
ตอนนั้นเราสองคนทำใจได้บ้างแล้ว เพราะเรารู้ว่าเขาไม่ปรกติเหมือนเด็กทั่วไป
รู้ตั้งแต่เขาอายุครรภ์ได้ 6 เดือน แต่เมื่อมามาคลอดมิคาอิล ก็มีสิ่งเซอร์ไพส์เกิดขึ้นอีก
คือ มิคาอิลไม่ลืมตาข้างขวา จนหมอตรวจอย่างละเอียด แล้วพบว่า ตาขวาเขาเล็กมาก
เราสองคนเสียใจมาก สงสารมิคาอิลมาก แต่เรามีกำลังใจที่จะรักษาเขา ยังไงๆ เขาต้องดีขึ้น
ปาปามามาพามิคาอิลไปตรวจที่รพ. จุฬา ตั้งแต่เขาอายุได้ 11 วัน
โดนเจาะเลือดไปตรวจเยอะมาก ทำ CT SCAN , MRI ทุกอย่างที่เขาเป็น
เขาเป็นเด็กที่อดทนมากๆ เจ็บตัวตั้งแต่เล็กๆ แต่ไม่มีอาการป่วยบ่อยๆ ไม่งอแงเลย
เป็นช่วงเวลาที่มามาและมิคาอิลได้ใช้ชีวิตอยู่กับคุณปู่มากที่สุด ก่อนที่ท่านจะจากไป
คุณปู่จากไปมิคาอิลอายุครบ 1 ครบ 1 เดือน แต่สิ่งที่น่าแปลกใจคือ
ปัจจุบันนี้ มิคาอิลเห็นรูปคุณปู่ มิคาอิลจำได้ เรียกชื่อคุณปู่ได้
ทั้งๆที่เขาเป็นเด็กที่มีความบกพร่องทางสมอง อัลฮัมดุลลิลละห์มากๆ
มิคาอิลเติบโตตามวัย แต่เรื่องพัฒนาการยังดีเลย์ไปประมาณ 1 ปี
มิคาอิลยังเดินไม่ได้ เป็นช่วงที่ปาปามามาเหนื่อยมากๆ
แต่ปาปามามามีความสุขมากๆนะ ที่มีมิคาอิลในชีวิต
ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี พัฒนาการของมิคาอิลดีแบบก้าวกระโดด
สามารถเริ่มเดินเองได้บ้าง แต่ยังไม่ดีนัก พัฒนาการด้านภาษาดีเกือบเท่าเด็กปรกติ
น่ารัก ทะเล้น ขี้อ้อน พูดเก่ง ชอบกอดปาปามามา เริ่มแสดงอาการแบบไม่พอใจเป็นแล้ว
ที่สำคัญ เขารู้ว่าเวลาเขาทำผิด เขาจะต้องเข้ามากอด หอมแก้มเป็นการขอโทษ
เป็นปีที่มิคาอิลได้พบโลกกว้าง ไปเดินทางไปต่างประเทศกับมามาเป็นครั้งแรก
รู้จักปรับตัวกับสภาพแวดล้อมที่แตกต่างได้เป็นอย่างดี เลียนแบบภาษาได้เร็วมาก
ถ้าได้อยู่ออสเตรเลียนานกว่านี้ คงสามารถสื่อสารภาษาต่างประเทศได้เลย
เขาตัวสูง ตัวโตกว่าเด็กในวัยเดียวกันมาก ที่สำคัญ มิคาอิลเดินเองได้แล้ว
ถึงแม้ว่ายังไม่แข็งแรงนัก แต่ก็นับเป็นนิมิตรหมายที่ดีที่เดียว และที่สำคัญอีกอย่างคือ
มิคาอิลจะได้เข้าโรงเรียนเหมือนเด็กคนอื่นๆ แล้ว เย้ เย้ เย้
ปาปามามาไม่อยากได้อะไรเลย ขอให้มิคาอิลเป็นเด็กดี
มีสุขภาพร่างกายและสุขภาพจิตใจที่ดี มีพัฒนาการที่ดีขึ้นเรื่อยๆ
แค่นี้จริงๆ ที่อยากได้ ไม่เคยคิดต้องการให้ใครมอบของขวัญแพงๆ ดีๆ อะไรให้เขา
ขอแค่ความรักที่ทุกคนจะมอบให้เขาอย่างจริงใจ ปาปามามาก็ดีใจสุดซึ้งแล้ว
"Happy Birth Day My Boy...Allah Blesses You For All The Best"
ขอให้มีความสุขในทุกๆวันนะค่ะ
No comments:
Post a Comment