แด่พ่อที่จากไปไม่มีวันกลับ

6 January 12
Time 12:35pm
Temp 27 degree celcuise

เมื่อ 28 ธันวาคม 2554 พ่อได้จากไปอย่างสงบ เวลา 12:06

ณ ห้อง ICU โรงพยาบาลนราธิวาสราชณครินทร์



พ่อกับมิอิล เมื่อตอนขับรถไปเที่ยวเขาใหญ่

ไม่มีอะไรจะบรรยายถึงความเสียใจที่สุดในชีวิต

ไม่เคยเตรียมใจว่าเราจะสูญเสียคนที่เรารักที่สุดไปเร็วแบบนี้

ไม่มีคำพูดใดที่จะอยากจะบอกพ่อว่า

"นีขอโทษกับสิ่งที่ผ่านมาทั้งหมดที่เคยทำไม่ดีกับพ่อ"

นับจากวันที่นีคลอดมิคาอิล พ่อและแม่มาดูแลนี ให้กำลังใจ

และเมื่อรู้ว่าลูกเราคลอดออกมามีภาวะที่ผิดปรกติ ไม่เหมือนเด็กทั่วไป

พ่อก็นั่งให้กำลังใจข้างๆ คำคำนึงของพ่อที่ทำให้นีเข้มแข้ง และเลิกร้องไห้เรื่องลูก

คือ

"เขาไม่ใช่ของของเรา พระเจ้ากำหนดมาแล้ว สุดท้ายจะช้าหรือเร็ว

เขาก็ต้องกลับไปสู่พระเจ้า เราในฐานะแม่ เลี้ยงดูเขาให้ดีที่สุด"

สิ่งที่พ่อสอนในวันนั้น นีพยายามทำให้ดีที่สุด อัลฮัมดุลลิลละห์ ที่ลูกเป็นเด็กดี

เลี้ยงง่าย ไม่ได้เป็นภาระให้ใคร อยู่กับใคร ใครก็รัก

ซึ่งเมื่อตอนเรายังเป็นเด็ก พ่อสอนเราให้เราฝึกช่วยเหลือตัวเองให้ได้

รู้จักใช้ รู้จักค่าของเงิน ให้เรารู้ว่าเรามีหน้าที่ทำอะไร

ถึงแม้ว่าวิธีการสอนของพ่อไม่เหมือนพ่อคนอื่นๆ ที่สอนกัน

ซึ่งถ้าคนนอกรู้ถึงวิธีการเลี้ยงของพ่อ บางทีอาจจะมองดูโหดไปหรือป่าว เช่น

ให้เงินค่าขนมเมื่อสมัยเราเรียนมหาลัยรามคำแหง 500 บาท ต่อสับดาห์ กับพี่สาวสองคน

ในเงิน 500 บาท ต่อสัปดาห์เนี้ย มันมีค่าสำหรับเรามาก

เพราะมันคือค่ารถเมล์ ค่าอาหารเช้า เที่ยง และเย็น

เราสามารถดำรงชีวิตอยู่ในกรุงเทพฯ ได้ (พออยู่ได้ ไม่มีเงินเหลือให้เที่ยว)

 แต่เงินจำนวนนี่แหละเป็นแรงพลักดันให้เราสามารถจบจากรามฯ

ได้ในระยะเวลา 2 ปี กับ 6 เดือนพอดิบพอดี

ความสำเร็จครั้งนี้ ก็ต้องบอกว่า เพราะพ่อ ถึงทำให้เราได้มาอยู่จุดจุดนี้

มิอิลในอ้อมกอดของคุณตา

แม้กระทั้งงานด้านการบินที่เราได้มีโอกาสมาสัมผัส

ถ้าไม่มีพ่อ แนะนำและฝากฝังให้เราทำงานกับบริษัท สกายอายส์

เราก็ยังไม่มีโอกาสได้เข้าถึงงานด้านการบินนี้แน่นอน

สิ่งที่พ่อปูทางไว้ให้ ล้วนแต่ทำเพื่อลูก แต่บางครั้งเรามองเป็นเรื่องไร้สาระ

ว่าท่าน ติท่าน ไม่พอใจท่าน เราสำนึกผิดแล้ว และก็ได้ขอให้พ่อให้อภัยเราด้วย

สิ่งที่เราได้รับจากพ่อคือ พ่อก็มาขอโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้นเช่นกัน

มิอิลอยู่ในอ้อมกอดของพ่อตลอด

มิคาอิล มีแต่คนทักว่าหน้าเหมือนพ่อเรา และพ่อเราก็ดูแลเขามากกว่าหลานๆ คนอื่น

พ่ออยู่ดูแลมิคาอิลเมื่อท่านมาอยู่กทมฯ ทำทุกอย่างเหมือนคนเลี้ยงเด็กคนนึงเลย

ป้อนข้าว ป้อนน้ำ คอยถามเรื่องน้ำส้มให้มิอิล เพราะมิอิลท้องผูกบ่อยๆ

คอยเปลี่ยนผ้าอ้อม พาไปห้าง คอยอุ้มแทนแม่ เพราะแม่เราอุ้มไม่ไหว

ซื้อเสื้อผ้าให้ (ซึ่งปรกติ พ่อไม่เคยซื้อเสื้อผ้าให้หลานเลย)

เราดีใจที่มีโอกาสทำอะไรเพื่อพ่อ พ่อเองก็ทำเพื่อเรามาเยอะเช่นกัน

นับจากต้นปี 2554 พ่อไปช่วยเลือกรถที่เราจะซื้อคันแรกในชีวิต

ไปช่วยลองขับทุกรุ่น ทุกยี่ห้อที่เราสนใจจะซื้อ

หลังจากที่มีรถ ช่วงว่างวันหยุด ก็จะหาโอกาสพาพ่อกับแม่ไปเที่ยว

หาร้านอาหารดีๆ พาท่านไปทาน

ร้านอาหารญี่ปุ่น พ่อชอบกุ้งเทมปุระมาก

อาหารทะเลที่พ่อชอบ

พาพ่อไปชมการแสดงงานภาพถ่าย The house of RAYA

พาพ่อไปกินอาหารอิตาลี ฮาลาล พ่อชอบมากๆ

และวินาทีสุดท้าย เราก็ได้อยู่กับพ่อ กุมมือพ่อ แล้วพ่อก็จากไปอย่างไม่มีวันกลับ

ยังมีอีกหลายอย่างที่ตั้งใจทำให้พ่อ แต่ก็ไม่ทัน

จากนี่ไปเราทำได้แค่ขอดุอาให้ท่าน

ขอให้อัลลอฮฺทรงเมตตาท่าน

จากลูกที่รักพ่อสุดหัวใจ